Darek Wójcicki

To były czas nauki w liceum. Brat mojego przyjaciela zabrał nas w skały, a dokładnie w masyw Biblioteki. Od tego zaczytania postanowiłem poszukać czegoś dla siebie. Uczyłem się w III LO im S. Batorego i pewnego dnia zobaczyłem Poloneza z nadrukiem Szkoła Alpinizmu Zbyszek Wach. Umówiłem się na spotkanie i już wiedziałem, że to jest to. Pojechałem na kurs wspinaczki i zaczęło się.

Odpowiedź na to pytanie jest trudna. Jest wiele składowych, dlatego wspinaczka i jej odmiany są tak atrakcyjne. Dla mnie jednak: adventure, nature & human. Te trzy aspekty zawsze mnie fascynowały. Bez przygody – nutki szaleństwa, odkrycia, nie potrafiłbym funkcjonować we wspinaniu. Obcowanie z naturą jest integralną częścią działalności wspinaczkowej. Pobyt w tym samym miejscu, w różnych warunkach zawsze daje inne odczucia i to jest piękne. Człowiek/partner/zespół to wartość sama w sobie.

Podam te, które zawsze popychały mnie do przodu i otwierały jakieś nowe kierunki. Kto mi dał skrzydła – Biblioteka – w korkerach i na podciągu z Bielska. Jak dostałem tę linę to miała już swoją historię jak zegarek w Pulp Fiction. Kant Dibona na Cima Grande di Lavaredo – to był mój początek z Dolomitami. Zakochałem się w nich. Ła-Pa – Kazalnica – zimą w stylu OS, na ostatnim wyciągu zgubiłem rękawice, a było onegdaj mroźno. Skarpetki z plecaka partnera były pierwszej jakości i idealnie pasowały na moją Ła-Pę. Creme de la creme – to hakowe zimowe przejście Wariantu R na Mnichu, bynajmniej nie za jakiś wyczyn z mojej strony, ale za fakt oglądnięcia i  korzystania z haków, które niejednego trzymały. Mistycyzm i historia tej drogi dawały poczucie wyjątkowości. Przepraszam za próżność.

Warto z wielu powodów, ale najistotniejsze to profesjonalizm szkolenia – marka PZA zobowiązuje, wspaniała atmosfera oraz progres, który następuje z dnia na dzień, partnerstwo i odpowiedzialność. Istotą szkolenia wspinaczkowego jest odpowiedzialne i bezpieczne poruszanie się w terenie skalnym, górskim po to, aby cieszyć się życiem w wymiarze wertykalnym.